زنانی که با ۴۰۰ هزار تومان روزی ده ساعت کار میکنند
هر زمان اوضاع اقتصاد به سمت وخامت و رکود میرود، کارگران و حقوق آنها مورد حمله قرار میگیرد. حال نیز تلاشهایی برای سرکوب حداقل دستمزد کلید خورده است. تلاشهایی که با نقش و نگارهایی به ظاهر دلپذیر مانند «شرایط توافقی کار» آذین بسته شده ولی در پنهان عدهای به دنبال گسترش فقر و بیعدالتی هستند. آیا «حداقل دستمزد» قرار است به سرنوشت «امنیت شغلی» دچار شود؟
کاظم فرجاللهی (فعال کارگری مستقل) در این رابطه میگوید: برخی نمایندگان مجلس که با خرج هزینههای میلیاردی، کرسیهای خانه ملت را تصاحب کردهاند، نمایندهی طبقهی کارگر نیستند و حتی دغدغه دستمزد کارگر و تامین زندگی نیروی کار برای آنها مطرح نیست.
در این بستر است که ما میبینیم علیرغم تورم تقریباً صد درصدی که به سبد کالاهای مورد نیاز کارگران وارد شده است و دو یا سه برابر شدن قیمت اقلام ضروری خانوار، وزارت کار از برگزاری جلسات ترمیم دستمزد خودداری میکند و زمان را به دفعالوقت میگذراند تا به اسفند ماه و مذاکرات عرفی آخر سال برسیم و این تعلل، جای تاسف بسیار دارد.
متاسفانه در مقابل تخریب سطح زندگی طبقهی کارگر، سیاست انکار را در پیش گرفتهاند و نمیخواهند «واقعیتهای معاشِ فرودستان» را بپذیرند. باتوجه به پراکندگی کارگران ایرانی و باتوجه به ناتوانی تشکلهای رسمی کارگری برای مقابله و بسیج نیرو و فقدان قدرت چانهزنی جمعی طبقهی کارگر، چنین احتمالی دور از انتظار نیست. همین الان که حداقل دستمزد را به صورت یک الزامِ یکسان و سراسری در اختیار داریم، بازهم شاهد استثمار و بیگاری نیروی کار هستیم چه برسد به روزی که این الزام برداشته شود.
این فعال کارگری به عنوان یک نمونه از استثمار نیروی کار، به زنان فروشندهی شاغل در فروشگاههای سراسر کشور اشاره میکند که با دستمزد 400-500 هزار تومانی و بدون برخورداری از بیمه، روزی ده ساعت کار میکنند. اگر خدای ناکرده روزی بتوانند به هدفشان برسند، وضع «فاجعهبار» خواهد شد و اگر تشکلهای کارگری رسمی نخواهند در این زمینه، بیش از همیشه تحرک نشان دهند، خطر به مراتب جدیتر خواهد شد.