نهم ربیع الاول برای ما آغاز امامت و اول راه برای رسیدن به مدینه النبی و آن جامعه آرمانی است که همه ائمه اطهار (ع) نوید آمدن منجی بشیریت را داده اند.
آغاز امامت هرکدام از ائمه معصوم (ع) پس از شهادت امام پیشین خود تعیین می شد، در این باره هم بلافاصله پس از شهادت امام حسن عسکری (ع) امامت از ایشان به حضرت ولی عصر (عج) منتقل شد. اما این اتفاق در خفا بود. چراکه حکومت وقت در تلاش برای نابودی حضرت بودند تا با تدابیر شدید امنیتی فرزند امام حسن عسکری (ع) را از بین ببرند، به همین منظور حضرت مهدی (عج) بعد از به دنیا آمدنشان در خفا قرار داشتند و تنها خانواده و اصحاب نزدیک حضرت با ایشان در رفت و آمد بودند.
براساس اسناد تاریخی که وجود دارد، حضرت مهدی (عج) بلافاصله پس از شهادت پدرشان در سن 5 سالگی به امامت رسیدند. تا آن زمان هیچ از مردم عام شاهد حضور حضرت نبودند، تا وقتی که امام حسن عسکری (ع) به شهادت رسیدند، حضرت از پس پرده بیرون آمدند و عبای عموی خود جعفر کذاب را گرفتند، خود را امام معرفی کردند و بر پیکر امام حسن عسکری (ع) نماز خواندند و ایشان را دفن کردند. و از میان مردم رفتند.
در احادیث باب غیبت کتاب اصول کافی که در خلال دوره سفرا (موسوم به غیبت صغری) گرد آورد و به موضوع غیبت و علت آن پرداخت. به‌خصوص نعمانی در کتاب الغیبه به تبیین نظریه غیبت از طریق احادیث پرداخت و او برای نخستین بار اصطلاحات «غیبت صغری» و «غیبت کبری» را به کار برد.
پس از وی ابن بابویه ( ۹۹۱–۹۹۲) در کتاب کمال الدین در خصوص گردآوری احادیث مربوط به امام دوازدهم و غیبت او کوشید. از دیگر سو، متخصصان علم کلام از جمله شیخ مفید ( ۴۱۳ هجری قمری /۱۰۲۳ میلادی)؛ و شاگردانش بخصوص سید مرتضی (۱۰۴۴–۱۰۴۵) به تدوین نظریات کلامی امامت جهت تبیین ضرورت وجود امام زنده در شرایط غیبت پرداختند.
اعتقاد به امام غائب، برکات متعددی برای شیعیان تحت آزار و ستم داشت و شیعیان را در تحمل شرایط دشوار یاری نموده و به آن‌ها امید آینده‌ای سرشار از دادگری داده است.
