آیا می دانید صفت برجسته و مخصوص امام حسین(ع) چیست؟

برای امام حسین(ع) صفات بسیاری در تایخ اسلام ذکر شده است. صفاتی که یکی از دیگری زیباتر و منحصر به فردتر است.

غیرت امام حسین(ع):

یکی از آن صفات زیبا، صفت غیرت است و عدم تحمل بار ذلت اراذل و اوباش، وقتی از آن حضرت خواستند که حکم یزید و پسر زیاد را بپذیرد، حضرت فرمودند: «هرگز من دست ذلت به شما نمی‌دهم و مانند غلامان اقرار به گناه نمی‌کنم، خدا و رسول و اهل ایمان به آن راضی نیستند.»

تا جایی که گفته‌اند: این حسین علیه‌السلام بود که نپذیرفتن ظلم را سنت نهاد و همه کسانی که تن به ذلت نمی‌دهند به آن حضرت اقتدا می‌کنند.

شجاعت امام حسین (ع):

در این‌باره امام ویژگی خاصی دارند؛ از این‌ رو گفته‌اند: «شجاعت حسینی»؛ در روز عاشورا آنچنان شجاعتی از امام حسین (ع) بروز کرد، که از هیچ‌کس سر نزده است؛ حتی از پدر بزرگوارش که به کرار معروف است و دیگرانی که به شجاعت شهرت دارند، چنین حالتی رخ نداد.

عبادت امام حسین (ع):

عبادت امام نیز حالت خاصی دارد که از زمانی که در شکم مادر بودند، مادر از ایشان ذکر و تسبیح می‌شنید ، تا زمانی که سر مبارکشان بر نیزه‌ها رفت، ادامه داشت.[۳] این ویژگی علاوه بر آن چیزی است که وقتی به امام سجاد (ع) گفته شد چقدر فرزندان پدرت اندک است، فرمودند: «در شگفتم چگونه کسی که در هر شب هزار رکعت نماز می‌خواند، فرزندی داشته باشد.»

این حسین علیه‌السلام بود که نپذیرفتن ظلم را سنت نهاد و همه کسانی که تن به ذلت نمی‌دهند به آن حضرت اقتدا می‌کنند.

البته از بین همه صفات پسندیده امام حسین(ع)، به چند نمونه فوق اشاره شد که مشت نمونه خروار است وبس.

رقت قلب و صدقه دادن امام حسین (ع):

امام نسبت به گرفتاران و اهل غم، رقت خاصی داشتند. روزی بر «اسامه‌بن‌زید» که در حال احتضار بود، وارد شدند، چون حضرت را دید آهی کشید و اظهار غم و اندوه کرد، امام علت را جویا شد، اسامه گفت: «شصت هزار درهم بدهی دارم.» امام فرمود: «دین تو را ادا می‌کنم.» گفت: «دوست دارم مدیون نمیرم.» امام دستور داد مال را حاضر کردند و قبل از آن‌که اسامه جان سپارد، آن را به طلبکارانش پرداخت کرد.

صفت دیگر، صدقه پنهانی دادن است، چنان که منقول است بعد از شهادت، در پشت آن سرور اثر پینه‌ها دیدند، از حضرت سجاد (ع) سؤال نمودند، حضرت فرمود: «این اثر آن باری است که شب‌ها به دوش می‌گرفت و از برای ایتام و بیوه‌زنان می‌برد.»

حال می پردازیم به صفت برگزیده و خاص آنحضرت که همانا حیای امام حسین(ع) است.

حیای امام حسین (ع):

امام حسین (ع) هنگام بخشش به سائل دچار شرم و حیا می‌شدند و بر او رقت می‌کردند. حکایت یک عرب بادیه‌نشین که از امام حسین (ع) ضمن خواندن ابیاتی درخواستی کرد، از آن جمله است. حضرت وارد خانه شدند و چهار هزار درهم در عبایشان پیچیدند و آن را به خاطر شرم و حیا از سائل از شکاف در خانه به او دادند و گفتند: «بگیر، من از تو معذرت می‌خواهم که اگر در آینده مال و ثروتی به دست آوردیم، ابر رحمت ما بر تو خواهد بارید؛ اما چه کنم که زمانه متحول است و ما از مال و دنیا اندکی داریم.»

نمونه دیگر این‌که امام به سائلی هزار درهم دادند. سائل آن را گرفت و شروع به شمارش آن کرد. خازن آن حضرت به او گفت: «مگر چیزی فروخته‌ای که بهای آن را با دقت می‌شماری؟» گفت: «بله، آبروی خود را داده‌ام.» امام فرمود: «سه هزار به او بدهید. هزار برای این‌که سائل است. هزار درهم برای آبرویش و هزار هم برای این‌که نزد ما آمده.»

نمونه سوم؛ شخصی نامه‌ای به امام داد. امام حسین (ع) قبل از خواندن آن فرمودند: «خواسته‌ات برآمده است.» کسی از امام پرسید: «آیا ملاحظه فرمودید در نامه چه نوشته است؟» امام فرمود: «خداوند از انتظار او در نزد من به مقداری که نامه را بخوانم، سؤال خواهد کرد.»

این صفت خاص در امام به حدی بود که حتی وقتی می‌خواست به جاهلی هم مطلبی را بیاموزد، از او شرم می‌کرد. در روایت است که امام پیرمردی را دید که وضو را بخوبی بلد نیست، امام خواست به او یاد بدهد، اما از این‌که او تحقیر شود، حیا می‌کرد. به او فرمود: «من و برادرم نزد تو وضو می‌گیریم، آن‌گاه تو بگو وضوی کدام‌یک بهتر است.» امام حسن (ع) و امام حسین (ع) وضو گرفتند و آن مرد صحرانشین گفت: «هر دوی شما خوب وضو می‌گیرید، اما این من هستم که وضو گرفتن را بلد نبودم.»

نویسنده: یوسف حبیبی