برای آقای مکرون بهتر آن است که همان طور که در چند هفته اخیر نشان داده، دست به مصالحه‌ای قابل توجه با معترضان بزند. بویژه که می‌داند در ایامی که تا پایان دولت وی باقی است، با توجه به سیاست‌های اقتصادی خود باید منتظر چنین اعتراض‌هایی باشد.
پیروز ایزدی کارشناس مسائل اروپا در یادداشتی در روزنامه ایران، نوشت: در دو هفته اخیر فرانسه شاهد اعتراض‌هایی گسترده به برخی سیاست‌های اقتصادی دولت امانوئل مکرون بوده است که واکاوی آنها نیازمند بررسی این سیاست‌ها است و تنها از این منظر است که می‌توان بر چگونگی شکل‌گیری این اعتراض‌ها واقف شد.
افزایش بهای سوخت در فرانسه که تبدیل به موتور محرکه اعتراض‌های اخیر در فرانسه شده است، از سوی دولت مکرون با هدف کاهش سوخت‌های فسیلی لحاظ شد. اما برای مردم، مشکلات اقتصادی آنها که روزانه با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، مهم‌تر از مسأله سوخت‌های فسیلی است. ضمن آنکه آنان به جز مسأله سوخت، اعتقاد دارند، سیاست‌های اقتصادی دولت مکرون به گونه‌ای تنظیم شده که خواسته‌های ثروتمندان را برآورده می‌کند.
سیاست‌های اقتصادی مکرون بر پایه پایین آوردن هزینه‌های عمومی بنا نهاده شده است. در همین راستا هم هست که در نظر دارد با افزایش مالیات‌ها بتواند کسری بودجه را برطرف کرده یا حداقل کم کند و به نوعی به اقتصاد فرانسه که در حالت رکود است، رونق بخشد.
اما مالیات بر ارزش‌های افزوده و سایر مالیات‌ها که بخش دیگری از اعتراض مردم را تشکیل می‌دهد، باعث شده است قدرت خرید مردم فرانسه و بویژه طبقه متوسط کاهش چشمگیری بیابد. اما سیاست‌های لیبرالی عموماً بر اقشار ضعیف‌تر جامعه فشار وارد می‌کند و همین باعث شده است نه تنها محبوبیت مکرون در تنها یک سال و نیم تنزلی بزرگ را شاهد باشد که در این مدت بارها اعتراض‌هایی علیه سیاست‌های او نیز شکل بگیرد.
اما تظاهرات اخیر که به تظاهرات و جنبش «جلیقه زردها» معروف شده است، با تظاهرات و اعتراض‌های همیشگی فرانسه یک تفاوت بارز دارد. در فرانسه همواره حرکت‌های اعتراضی از سوی اتحادیه‌ها پیگیری می‌شدند. اما در این دوره از اعتراض‌ها، اتحادیه‌ها نقشی در شکل‌گیری اعتراضات نداشتند و حرکت‌های خودجوش مردمی بود که منجر به ظهور این اعتراضات شد. علت آن نیز به احزاب موجود در فرانسه برمی‌گردد.
در عرصه سیاسی امروز فرانسه احزاب سنتی سوسیالیست و گلیست دچار تشتت هستند و وجهه قبلی خود را از دست دادند، احزاب افراطی چپ و راست که در رأس آنها ملانشون و مارین لوپن هستند نیز پایگاه قدرتمندی ندارند. بنابراین هیچ پدیده‌ای در عرصه سیاسی فرانسه وجود ندارد که بتواند رهبری این اعتراض‌ها را در دست بگیرد. البته گروه‌های افراطی راست و چپ به دنبال بهره‌برداری از این اعتراض‌ها هستند. اما موضع آنها قوی نیست.
اما برای آقای مکرون بهتر آن است که همان طور که در چند هفته اخیر نشان داده، دست به مصالحه‌ای قابل توجه با معترضان بزند. بویژه که می‌داند در ایامی که تا پایان دولت وی باقی است، با توجه به سیاست‌های اقتصادی خود باید منتظر چنین اعتراض‌هایی باشد. چند روز پیش نخست وزیر فرانسه اعلام کرد اگر در نتیجه افزایش بهای نفت، بهای سوخت نیز بالا رفت، دولت مالیات بر سوخت را افزایش نخواهد داد و با این ترفند تلاش کرد به مصالحه‌ای هرچند کوچک با معترضان دست یابد. اما این امتیاز کوچک‌تر از آن بود که معترضان را راضی کند. آقای مکرون برای بازگشت آرامش به خیابان‌های پاریس، نیازمند اعطای امتیازهای بزرگ‌تر به معترضان است.
منبع: روزنامه ایران1397،9،11
