برای ترک اعتیاد انگیزه درونی قوی لازم است نه زور و اجبار و کمپ های اجباری

اعتیاد یک رخداد منفی اجتماعی است که عوامل بسیاری اعم از اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و … در شکل گیری آن موثرند.

در واقع اعتیاد یک بیماری مزمن است که درمانش نیازمند کار تیمی و تخصصی است و در کنار درمان‌های رایج برای اعتیاد مانند دارو درمانی، استفاده از کمپ‌های درمانی نیز رواج پیدا کرده است، چرا که این امید را در بین خانواده‌های افراد معتاد ایجاد کرده است که با عدم دسترسی به مواد می‌توان فرد را به روال عادی و زندگی بدون مصرف موادمخدر بازگرداند.

تجربه نشان داده است که با اجبار هرگز نمی‌توان معتادان را به طور کامل و پایدار از دام اعتیاد نجات داد. در حقیت روند درمان اعتیاد با زور و قوه قهریه و بدون انگیزه درونی فرد معتاد (فرستادن فرد معتاد به کمپ های اجباری)، با شکست مواجه خواهد شد.

بسیاری از روانشناسان و جامعه شناسان ضمن تایید این موضوع بر این باورند که چون بیماری اعتیاد به صورت بطئی و تدریجی و پیش رونده همراه با خلاء عاطفی و اراده باطنی شکل می گیرد، برای ترک آن نیز اراده باطنی خود بیمار و زمان کافی مورد نیاز است. در کل می توان گفت که ضرر استفاده از زور و اجبار و کمپ های اجباری بدون اراده باطنی خود بیمار از نفع آن بیشتر است و هدر دادن زمان و بغرنج تر شدن بیماری را در پی خواهد داشت و فرد معتاد در پی انتقام از کسانی که وی را با زور و اجبار برای ترک اعتیاد به این مراکز فرستاده اند و باعث آسیب شخصیتی وی شده اند خواهد بود.