عمومی
انقلاب ما به بلوغ سنی رسیده است اما به بلوغ فرهنگی دست نیافته است
مطالب پربازدید
برخورد سرکوبگرانه و افراطی، راه پیشگیری و یا درمان روابط آسیبزای دختر و پسر نیست.
عبدالله شایانراد که سابقه بیش از 10 سال فعالیت فرهنگی و آموزشی را در میان دانشجویان خارج از کشور داشته و زمان زیادی را هم با جوان ایرانی در دانشگاه ها همراه بوده است، در این خصوص معتقد است: اکنون پس از گذشت چند دهه از انقلاب اسلامی در زمینه فرهنگی، خوب عمل نکردیم و باید اعتراف کرد که عملکرد ما در این زمینه نقص چشمگیری داشته است؛ در بسیاری از موارد به جای اینکه در کشور فرهنگ سازی کنیم و نسل جوان را برای نوع برخورد و عمل با جنس متفاوت خود تربیت کنیم، بیشتر سعی کرده ایم، افراطی و سرکوبگرانه برخورد کنیم.
این استاد دانشگاه تاکید کرد: بارها از سوی کارشناسان و اساتید مختلف، این مسئله مطرح شد که برخورد سرکوبگرانه و افراطی، راه پیشگیری و یا درمان روابط آسیبزای دختر و پسر نیست، اما متاسفانه کسی به این سخن توجه نکرد و برخی گمان کردند که با برخوردهای سرکوب گرانه می توانند این معضل اجتماعی را حل کنند، در صورتی که همان طور که هم اکنون شاهدیم، این راه درمان، نتیجه عکس داد.
وی با تاکید براینکه در بیشتر موارد محدود کردن اشخاص در یک امر، افراد را حریص تر می کند، گفت: از اوایل انقلاب با شکل گیری نهادهایی همچون کمیته، گشت ارشاد، مبارزه با مفساد اجتماعی و… سعی شد تا با مسئله روابط دختر و پسر مبارزه شود، در حالی که با این کار، افراد را حریصتر و به زبان ساده تر، یک جوان را لجباز کرد؛ در موارد بسیاری، همین رفتارها تصور یک جوان را نسبت به دین و انقلاب اسلامی خراب کرد.
متاسفانه به دلیل برخی ملاحظهکاریهای بی منطق و متعصبانه، خانواده ها هیچ نوع آموزشی در این زمینه به فرزندان خود نمی دهند، در عین حال انتظار دارند پس از آنکه جوان وارد جامعه شد، هیچ خطایی از او سر نزند.
برهمه مسئولین و هر آنکه میتواند اقدامی کند، واجب است که راه ازدواج را برای یک جوان آسان کند، اما در جامعه ای که هیچ کس اقدام جدی در این زمینه نمی کند و راه ازدواج آسان بسته شده است، آیا باید یک جوان را به حال خود رها کنیم؟ در این رهایی چه آسیبهایی ممکن است به وجود آید که جبران آن برای یک جوان و جامعه امکان پذیر نباشد؟
وقتی یک جوان تربیت جنسی نشده و ازدواج را برای او سخت کرده ایم، در حالی که این جوان در اوج غریزه و نیاز جنسی و عاطفی است، چطور از او توقع داشته باشیم که هیچ گونه خطایی نکند و به اصطلاح به دنبال دوست دختر یا پسر نرود؟
تا یک حدی می توان از یک جوان انتظار داشت که با خویشتن داری و دین داری، خود را از این نوع آسیب ها در امان بدارد، اما هنگامی که سن یک جوان بالا می رود و هنوز زمینه ازدواج او فراهم نیست، آیا به عنوان یک مسلمان می توان روابط حرام بین دختر و پسر و آن چیزی که اکنون در جامعه به وفور دیده می شود را برای او جایز بدانیم؟ و یا از او بخواهیم هنوز هم خویشتن دار باشد؟
محمد علی جمشیدی ( کارشناس ارشد روانشناس بالینی)معتقد است: با فرهنگ سازی و اجرای بهترین طرحها و برنامهها تاکنون می توانستیم از این نوع آسیبها جلوگیری کنیم. انقلاب ما به بلوغ سنی رسیده است اما به بلوغ فرهنگی دست نیافته است و این از کم کاری همه کسانی است که می توانستند در این زمینه موثر باشند اما ضعیف عمل کردند.
خانواده ها باید برخی تعصبات بی جایی که آسیب زاست را کنار گذاشته و به صورت اصولی فرزندان خود را در زمینه جنسی و عاطفی تربیت کنند و رها کردن یک جوان ناآگاه در بطن جامعه آن هم در سنی که اوج غرایز اوست، آسیب هایی چون روابط حرام دختر و پسر را به همراه دارد.
ازدواج بهترین راه پاسخ به غریزه عاطفی و جنسی است که از صدر اسلام مکررا به آسان گرفتن آن تاکید شده است، اما غفلت در این مسئله سبب بروز معضلات غیر قابل جبران در جامعه شده است؛ از طرفی هم، با فرهنگ سازی غلط جامعه را به سمتی برده ایم که پذیرش راه حل شرعی و حلالی چون ازدواج موقت برای خانواده ها و جامعه به مراتب سخت تر از پذیرش روابط حرام دو جنس متفاوت در یک جامعه اسلامی است.
مطالب پربازدید
مطالب پربازدید